Byłam niewolnicą męża

Suchy, policyjny język nie odda jednak tego dramatu, jaki przeżyła zgnębiona kobieta. Jak mówi, zaczęło się zaraz po ślubie, gdy wprowadziła się do domu męża. – Traktowali mnie jak swoją niewolnicę, a mąż nie zrobił nic, by mi pomóc. Sam stał się moim katem – ze łzami w oczach opowiada pani Irena. – Pamiętam, jak pewnego dnia mąż poprosił swojego brata, który jest księdzem, o pożyczenie traktora. A ten odparł, że maszyny mu nie da, bo mąż swój zaprzęg ma u siebie w domu na piętrze. Miał na myśli mnie – płacze kobieta.

Musiała układać kopy z sianem, ładować gnój na przyczepę i ciągnąć pług jak zwierzę. I tak dzień w dzień. Niemal bez przerwy – zaczynała o świcie, a kończyła harówkę, gdy robiło się ciemno. – Miałam kilka przerw pięciominutowych. A gdy po tym czasie nie wracałam do pracy, bili mnie – twierdzi kobieta. Dlaczego to znosiła? Dlaczego nikomu się nie poskarżyła? Czemu nie uciekła wcześniej? – Sama nie wiem, jak mogłam tak żyć tyle lat – płacze, zakrywając twarz spracowanymi rękami. Choć jest dopiero po trzydziestce, wygląda na dużo starszą.

Teraz chce ze swoim dzieckiem rozpocząć nowe życie. Marzy, by znaleźć jakąś pracę i uczciwie zarobić na chleb dla siebie i córeczki. Co będzie z jej katem i jego pomocnikami? –  Główny podejrzany, mąż ofiary, otrzymał stały dozór policyjny do momentu wyjaśnienia całej sprawy – mówi nam podinspektor Ogorzałek. Dopóki jednak jej mąż jest na wolności, pani Irena nie czuje się bezpieczna.