Przeżyłam zderzenie z pociągiem

– Po takim wypadku nie powinnam już żyć. Ale widać Bóg miał inny plan i mnie ocalił – mówi przez łzy pani Genowefa. Czuje się coraz lepiej i wraca do zdrowia w szpitalu w Mońkach.

Tamtego feralnego dnia starsza pani chciała pojechać do lekarza z Białegostoku na badania kontrolne. A że najszybciej i najwygodniej z jej rodzimej Rutki jest pociągiem, z samego rana wyruszyła na stację. Był ciepły, słoneczny majowy dzień. Szła wzdłuż torów. – Od dziecka tak chodzę, bo jest najszybciej – tłumaczy pani Genowefa. Ale to był błąd!

Nagle usłyszała narastający huk nadjeżdżającego pociągu. Obejrzała się! Wydawało jej się, że lokomotywa pędzi sąsiednim torem, oddalonym od niej o kilka metrów. Dlatego właśnie starsza pani nie zeszła z nasypu. I to był jej drugi błąd.

Teraz wszystko potoczyło się błyskawicznie. Pani Genowefa usłyszała pisk hamującej lokomotywy i poczuła potwornie silne uderzenie. Poszybowała dwa metry w górę, a później z ogromną siłą spadła na nasyp kolejowy.

– Byłam przytomna, ale wszystko działo się jak we śnie. Kiedy już upadłam, czułam ogromny ból. Wydawało mi się, że to koniec, że Bóg chce mnie zabrać do siebie. Ale ocalałam... – wspomina.

Na szczęście na miejsce wypadku błyskawicznie dojechała karetka. Gdy pani Genowefa jechała do szpitala, zaczęła tracić przytomność. Ciśnienie spadało jej z minuty na minutę.

– Kiedy trafiła do szpitala, było z nią bardzo krucho. To naprawdę cud, że żyje – przyznaje dr Jan Byczkiewicz (55 l.), ordynator oddziału chirurgii w Mońkach. – Pani Genowefa była blada jak ściana, miała roztrzaskaną miednicę i złamany bark. Podejrzewaliśmy także krwawienie wewnętrzne. Dlatego błyskawicznie podjęto decyzję o operacji. Wszystko się udało. Ale pacjentka otarła się o śmierć – przyznaje ze zdumieniem dr Jan Byczkiewicz.

Sama pani Genowefa jest wdzięczna lekarzom, ale jeszcze bardziej Panu Bogu. – Zawsze modliłam się żarliwie i to chyba mnie uratowało – mówi. – I nigdy w modlitwach nie ustanę – dodaje wzruszona.